Z okazji Toastu Ćwierćwiecza Domu Tańca

W latach 2005–2008 byłem wraz z kilkoma znajomymi współtwórcą i członkiem grupy tańców francuskich Fin Accord. Jej celem było wypracowanie metodologii nauczania i nauczanie znanych nam tańców francuskich, przy okazji prowadzenie imprez z tymi tańcami. W maju 2007 r. braliśmy udział w Święcie Saskiej Kępy „Vive la France!”. Zostaliśmy poproszeni o przygotowanie pokazu tańców i roztańczenie uczestników imprezy. Mimo wyraźnej umowy, że będziemy wciągać ludzi do tańca, wrzucono nas na wysoką, acz małą scenę, nie udostępniając miejsca do poprowadzenia zabawy. Delikatnie ujmując odczuwaliśmy wyraźny niedosyt i po prezentacji zeszliśmy ze sceny, i z zadowoleniem, choć przy braku miejsca, poprowadziliśmy z ludźmi kilka tańców między stolikami, na dywaniku. Mnie jednak najbardziej zapadła w pamięć ta prezentacja, bo odczułem ją jak przechwałkę, że „my to umiemy tańczyć, a Wy nie, więc popatrzcie”. Miałem wrażenie, że oprócz tego, że się dobrze bawimy, ten pokaz nie niósł treści. Wtedy to właśnie dojrzała we mnie myśl, że jeśli pokazywać taniec na scenie, to w formie teatru, gdzie taniec ten będzie głównym językiem wyrażania treści i emocji. Tak kilka lat później powstał projekt TTT, a w nim m.in. „Odys”.

Na dzisiaj to tyle. Wkrótce rozwinę temat. A żeby nikt z Was nie czuł niedosytu, wrzucam na warsztat jeden z tańców, który wykorzystaliśmy w „Odysie”– potomkinię mazurków: Wattentaler Masolka:

Miłego zasupłania!

Tekst pierwotnie opublikowano w 2021 roku na kanałach społecznościowych Domu Tańca. Zamieszczony w 2022 roku na muzykatradycyjna.pl w ramach zadania „muzykatradycyjna.pl” realizowanego przez Forum Muzyki Tradycyjnej we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca – Pracownią Muzyki Tradycyjnej.