śpiewaczka
Urodziła się w 1937 r. w Sokołowie, gm. Żabianka, woj. brzeskie (obecnie Białoruś), gdzie ojciec Józef (ur. 1902) otrzymał ziemię jako osadnik wojskowy, legionista. Obydwoje rodzice pochodzili z Parafianki nad Wieprzem (Lubelskie), obydwoje śpiewali (podobnie jak dziadek Michał), ojciec dodatkowo grywał na zrobionej przez siebie „dudce” z pęcherzem, był też dobrym tancerzem. Śpiewać nauczyła się Zofia od rodziców, ale głównie od matki Aleksandry. Po wojnie rodzina osiedliła się w Wojsławicach, gdzie pani Zofia wyszła za mąż za Eliasza Sulikowskiego i gdzie mieszka do dziś.
Zofia już w początku lat 1950. jako piętnastolatka śpiewała i tańczyła z zespołem „Wesoła rodzinka” powstałym przy miejscowej Lidze Kobiet. Zespół sporo występowała, także poza regionem. W 1959 r. kiedy przestał istnieć na jego miejsce kobiety i dziewczęta zorganizowały zespół śpiewaczy. Przechodził on różne przeobrażenia i śpiewał różny repertuar, w 1994 zdobył I nagrodę na festiwalu w Kazimierzu. Wcześniej Zofia zaczęła karierę solistki, śpiewanie, także w związku z przedwczesną śmiercią męża stało się wkrótce jej pasją. Poszerzała swój repertuar, zbierając pieśni w okolicy, ułatwił jej to dyktafon, który otrzymała w ramach nagrody ministerialnej. Ocaliła w ten sposób wiele pieśni, z których część sobie przyswoiła. Jest znana także jako poetka ludowa. Teksty pieśni z jej repertuaru oraz wiersze opublikował w specjalnym wydawnictwie pisarz Andrzej Pilipiuk.
Wielokrotnie występowała na festiwalach i przeglądach regionalnych, a także na koncertach w Lublinie i Warszawie. Jako mistrzyni śpiewu tradycyjnego prowadziła warsztaty na Taborze Lubelskim w Szczebrzeszynie i Akademii Muzyków Wędrownych w Narolu, a także w ramach działań Sceny In Crudo w Lublinie i Jarmarku Jagiellońskiego.
Ma szeroki repertuar, zna wiele pieśni związanych z obrzędami rodzinnymi i religijnymi, a także ballad. Jej własny, unikalny styl śpiewania łączy w sobie cechy kultury muzycznej polsko-ruskiego pogranicza oraz stylu starolubelskiego. Ma głos o oryginalnej, przyciemnionej barwie. Jest osobą twórczą, potrafi sama układać również melodie, ale są one silnie osadzone w tradycji, są naturalnym rozwinięciem stylu tradycyjnego.
Bibliografia:
2013 – Zofia Sulikowska: Zielony wygon, Wojsławice
Nagrody:
2003 – Nagroda im. Oskara Kolberga
1988, 1997, 1999, 2002, 2010 – nagrody na OFKiŚL w Kazimierzu Dolnym (2010 – Złota Baszta)
Archiwa:
zbiory In Crudo, archiwum Polskiego Radia RCKL
