muzykant – harmonista, akordeonista
Mieszkał w Radomiu. Był niewidomy od urodzenia. W młodości pracował w Spółdzielni Niewidomych w Radomiu, gdzie wyrabiał wycieraczki.
Zaczął grać gdy miał 6 lat, a w wieku 9 lat otrzymał pierwszą harmonię dwurzędową, tzw. półtonówkę. Bardzo szybko nauczył się ze słuchu kilkadziesiąt oberków i polek. Po miesiącu nauki zagrał pierwszy raz na chrzcinach u Józefa Wrzoska. Dużo melodii przekazał mu wuj muzykant Antoni Wrzosek, który mieszkał w Radzicach. Na pierwszym weselu zagrał jako 10 letni chłopiec, w składzie: Marian Jurka – skrzypce i Jan Jurka – bębnista, a wesele to trwało 2 dni.
Ze wspomnień Stanisława Stępniaka wynika, że w całym swym życiu grał na przeszło 1000 weselach. Był bardzo rozchwytywanym muzykantem, gdyż grał z wielką wirtuozerią, nie wykazywał zmęczenia długim graniem, oraz potrafił się dobrze zareklamować. Był muzykantem wszechstronnym, świetnie grał na akordeonie, potrafił grać także na skrzypcach, organkach oraz saksofonie. Grał ze słuchu, lecz znał zapis nutowy, także potrafił czytać nuty systemem Braille’a. Bezbłędnie odczytywał zapis magnetofonowy.
Gdy skończył 20 lat po raz pierwszy wystąpił na koncercie na Zjeździe LZS w Kielcach.
Występował później wielokrotnie na lokalnych imprezach związanych z uroczystościami państwowymi i dożynkami w Opocznie, Przysusze, Drzewicy i innych miejscach. Cały czas grał także na weselach i potańcówkach.
W latach 80. pracował jako instruktor muzyki i akompaniator w Gminnym Ośrodku Kultury w Wieniawie, gdzie przygotował do wydania dwa zbiorki pieśni i melodii mazurkowych. Występował tam także jako muzyk towarzyszący zespołowi ludowemu „Wieniawa” pod opieką Stanisława Ambrożka. Od 1983 r. pracował jako instruktor w świetlicy koła PZN w Radomiu i prowadził zespół artystyczny, który zdobył liczne nagrody regionalne i ogólnopolskie.
W repertuarze Stępniaka można znaleźć takie oberki, jak Drobny, Światowy, mazurki Podróżny, Leśny, Mulorz, Wiosenny i Pożegnalny oraz polki Chodzono, Siekano i Kucano. Znał też bardzo dużo przyśpiewek które na poczekaniu potrafił improwizować.
Stanisław Stępniak często grał w kapeli w składzie: Jerzy Łudczak – skrzypce oraz na barabanie: Tadeusz Grzelka, potem Stanisław Wlazło i Józef Kamiński.
W latach 90. XX wieku występował w wielu miejscach w całej Polsce, na koncertach w Polskim Radiu w Warszawie (Studio Koncertowe), oraz brał udział w programie telewizyjnym „Swojskie klimaty”. Na zaproszenie warszawskiego Domu Tańca kilkakrotnie przyjeżdżał na potańcówki. Zachowały się nagrania archiwalne z tych wystąpień. Ostatni raz pojawił się na koncercie rozpoczynającym Tabor Domu Tańca na zamku w Szydłowcu w 2002 r. Muzykanci młodego pokolenia przyswoili sobie i grają wiele melodii mazurków i polek w manierze Stępniaka.
Nagrody:
- III nagroda na Jarmarku Kulturalnym Różnych Form w Bielsku-Białej (1979)
- Nagroda na Festiwalu Zespołów Niewidomych w Olsztynie (1982)
- II i III Nagroda na Festiwalu w Olsztynie ( 1984, 86)
- I nagroda na Festiwalu Zespołów Niewidomych w Olsztynie (1988) jako solista instrumentalista
- Laureat „Baszty” na Festiwalu Kapel i Śpiewaków Ludowych w Kazimierzu nad Wisłą (1990)
- Nagrody w Ogólnopolskich Spotkaniach Muzycznych Niewidomych 1991 i 1992)
