etnomuzykolożka
Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim i grę na skrzypcach w konserwatorium w Warszawie, w latach 1929-1935 muzykologię na Uniwersytecie Poznańskim u Ł. Kamieńskiego. W latach 1930-39 uczestniczyła w nagraniach folkloru w Wielkopolsce i na Mazowszu. W 1934 roku przeprowadziła badania nad muzyką instrumentalną Wielkopolski (235 dudziarzy i koźlarzy) i została asystentem w Regionalnym Archiwum Fonograficznym przy Zakładzie Muzykologii Uniwersytetu Poznańskiego. W 1939 roku pracowała w redakcji „Muzyki Polskiej”, od 1936 roku – w gimnazjum urszulanek w Poznaniu. W latach 1945-49 działała w Poznaniu, odtwarzając (wraz z M. Sobieskim) zniszczone podczas wojny zbiory dźwiękowe Wielkopolski. W latach 1947-69 pracowała w Państwowym Instytucie Sztuki (od 1959 IS PAN), 1950-54 prowadziła Ogólnopolską Akcję Zbierania Folkloru Muzycznego, podczas której nagrano 50 000 pieśni i melodii instrumentalnych. Od czasu studiów na uniwersytecie J. i M. Sobiescy pracowali wspólnie, a w 1936 roku zawarli związek małżeński. W 1954 roku przenieśli się do Warszawy.
J. Sobieska była pierwszym muzykologiem całkowicie skupionym na polskim folklorze muzycznym i etnomuzykologiem, dla którego fonogram stał się źródłem do analiz muzyki ludowej. Zwróciła szczególną uwagę na praktykę wykonawczą. Jej teksty o funkcjonowaniu folkloru świadczą o trafnej obserwacji i żywej więzi z badanym środowiskiem.
Publikacje:
Dudy wielkopolskie, pod nazwiskiem J. Pietruszyńska, Poznań 1936
Szlakiem kozła lubuskiego, z M. Sobieskim, Kraków 1954
Wielkopolskie śpiewki ludowe, Kraków 1957
Ze studiów nad folklorem muzycznym Wielkopolski, Kraków 1972
Polski folklor muzyczny, 2 cz. Warszawa 1982
Bibliografia:
P. Dahlig Sobieska Jadwiga, w: Encyklopedia Muzyczna, część biograficzna pod red. Elżbiety Dziębowskiej, PWM, Kraków 2007
