Fotografia w XIX wieku rozwijała się powoli, jej uprawianie stanowiło pewne wyzwanie technologiczne i finansowe. Dotyczyło to także reprodukowania zdjęć w książkach i prasie. Wszystko to zapewne sprawiło, że Kolberg w znikomym stopniu uwzględnił fotografię pośród narzędzi dokumentacyjnych w swojej pracy terenowej.
W modzie pozostawały wciąż ryciny i szkice z natury i w dziełach Kolberga mamy przykłady pośredniego wykorzystania fotografii właśnie jako źródłowego obrazu dla rycin z tablic drzeworytniczych – etnograf współpracował tu z Walerym Rzewuskim (vide np. Krakowskie, tom 6, str. 26, weselnicy z Modlnicy Wielkiej, podług fotografii Rzewuskiego). Tym bardziej pamiętać warto, że działało w tamtych czasach gro fotografów, których zdjęcia z dzisiejszej perspektywy można by uznać za znakomite ilustracje do dzieła Kolberga.
Karol Beyer (1818–77 r.) nazywany jest ojcem polskiej fotografii. Prowadził zakład fotograficzny w Warszawie (1844–67 r.) mieszczący się kolejno: przy ul. Senatorskiej, ul. Wareckiej i Krakowskim Przedmieściu, w którym wykonywał przede wszystkim portrety. Czasem również portretował chłopów, znane są jego fotografie włościan z Wilanowa, w tym pastuszka.
Michał Greim (ur. 1828 r., Żelechów; zm. 1911 r. Kamieniec Podolski) – drukarz , fotograf, numizmatyk i antykwariusz, uczeń Karola Beyera. Mieszkał czas jakiś w Lublinie po czym przeniósł się do Kamieńca, gdzie był naczelnikiem drukarni rządu gubernialnego, przejął także tamtejszy zakład fotograficzny po Józefie Kordyszu. Był współpracownikiem Komisji Antropologicznej Polskiej Akademii Umiejętności oraz członkiem-korespondentem moskiewskiego Towarzystwa Etnograficznego. W latach 90-tych zebrał kolekcję zdjęć pamiątek świadczących o obecności Turków na tych terenach Podola i Besarabii po czym wysłał ją sułtanowi tureckiemu. Jego zbiór XIX-wiecznych typów ludowych Podola i Besarabii, Żydów, chłopów, żebraków, polskiej szlachty, ludzi parających się zajęciami już nieistniejącymi – kata, bednarza, handlarza ryb czy tandeciarza można było obejrzeć na wystawach w Warszawie (1900 r.) i Paryżu, a także ostatnio na zorganizowanej przez Muzeum Etnograficzne wystawie w Krakowie w 2013 r. Był także pionierem fotografii reporterskiej (zdjęcia z pożaru w Kamieńcu). Sporo zdjęć Greima posiada w swoich zbiorach Uniwersytet Łódzki.
Walery Eljasz Radzikowski (1840-1905 r.) – był fotografem i malarzem, popularyzatorem Tatr i Zakopanego, współzałożycielem Towarzystwa Tatrzańskiego. Absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i Monachium. Był również ekspertem w dziedzinie kostiumologii. Do historii przeszła jego fotografia Sabały.
Oskar Balicer (zm. 1899 r.) – prowadził zakład przy ul. Grodzkiej w Krakowie od połowy wieku. Specjalizował się w portretach. Wykonywał także zdjęcia etnograficzne do albumu Izydora Kopernickiego.
Stanisław Bizański (1846–90 r.) – syn malarza i profesora ASP w Krakowie. Fotografią tatrzańską zainteresował go przyjaciel Walery Eljasz Radzikowski. Dokumentował folklor podhalański. Od 1880 r. prowadził swój zakłąd fotograficzny w Krakowie. Po przedwczesnej śmierci zakład przejęli żona z synem, ich też staraniem ukazały się dwa albumy fotografii Bizańskiego z widokami Tatr.
Ignacy (Izaak) Krieger (ur. 1817 r. lub 1820 r. koło Wadowic; zm. 1889 r., Kraków) – zajmował się fotografią portretową i architektury. Część dorobku stanowią zdjęcia chłopów – głównie górali polskich oraz Hucułów. Jest autorem najstarszego znanego zdjęcia dudziarza polskiego. Działał w Krakowie, a po jego śmierci zakład prowadziła rodzina (dzieci Natan i Amalia). 9 tysięcy klisz z jego zdjęciami znajduje się w posiadaniu Muzeum Historycznego Miasta Krakowa.
Walery Rzewuski (1837–88 r.) – fotograf krakowski, uznawany za jednego z najwybitniejszych w XIX w. Autor portretów (w tym O. Kolberga), pejzaży górskich (jako pierwszy fotografował Tatry), a także pewnej ilości zdjęć typów ludowych.
Zachowało się także trochę zdjęć anonimowych fotografów, takich jak ta niezwykła fotografia lirnika z przewodnikiem (powodyrem) z lat 1870–80 z okolic Kamieńca Podolskiego (zbiory Muzeum Lubelskiego), być może z kamienieckiego zakładu Kordysza/Greima.
