śpiewaczka, gawędziarka
Urodziła się w Jabłonnej, a od zamążpójścia w 1917 r. przeniosła się do Bychawki, gdzie mieszkała całe życie. Ukończyła trzy klasy szkoły podstawowej. Pracowała na roli.
Należała jeszcze do tego pokolenia twórczyń ludowych, które swojego społecznego uznania nie wiązały z występami scenicznymi, festiwalami i konkursami, chociaż już w 1972 uczestniczyła w OFKiŚL w Kazimierzu. W jej repertuarze szczególnie cenne były pieśni obrzędowe, które cechowała autentyczność zarówno w warstwie tekstowej jak i muzycznego stylu wykonawstwa.
Znana była też jako znakomita gawędziarka, szczególnie ciekawe są jej przekazy, które podejmują wątki magiczne. Ponadto bajki opowiadane przez utalentowaną narratorkę – jak piszą komentatorzy – stanowią […] rzadko spotykane wśród autentycznych ludowych przekazów przykłady tekstów „rozwiniętych”, zawierających obok zasadniczego zrębu fabuły także cały szereg szczegółów, dotyczących miejsca akcji, wyglądu i zajęć bohaterów, a także charakterystyczne uzupełnienia i interpretacje dokonywane przez opowiadającą.
Józefa Pidek z powodzeniem zajmowała się również plastyką obrzędową, np. wyrabianiem pająków ze słomy i bibułek, bukietów dla drużbów weselnych, palm, które sprzedawała na kiermaszach. Była członkiem STL.
Bibliografia:
2011 – red. Jerzy Bartmiński, Lubelskie – Polska pieśń i muzyka ludowa, Wyd.Polihymnia, Lublin
2005 – Jan Adamowski, Śpiewanejki moje, Lublin STL
1996 – Izabela Bartmińska, Jerzy Bartmiński, Bajki Józefy Pidek, „Etnolingwistyka. Problemy języka i kultury” t. 8
1980 – Jerzy Bartmiński, Jolanta Ługowska, Bajki lubelskie w przekazie Józefy Pidek, „Literatura ludowa” nr 1-3
Archiwa:
UMCS w Lublinie, Polskie Radio, Radio Lublin
